Uw handen zijn wij Heer
Uw mensen zijn wij Heer,
op hoop van zegen hier, daar uitgestrooid
op velden over wegen van de wereld
samenklonterend in uw kerken
bang voor geweld, voor aanslagen,
bang voor rechteloze machteloosheid
onder de Hamans van deze wereld.
Geïsoleerd en in de steek gelaten
door wie ooit vrienden waren.
Cynisch, oud, moe en uitzichtloos.
Die afgehouwen stronk
je gelooft het niet,
je durft niet eens te kijken,
daar groeit een twijg, een blad,
een bloem
van mensen die niet zwijgen
die handen strekken
en armen buigen om een mens.
Kerken die gaan staan
die veilig opengaan, en branden
van Gods vuur voor mensen.
Wij blijven hier klinkt het in het oosten
wij gaan niet weg maar
zullen Gods naam heiligen
door hier te zijn, en door
Gods handen uit te strekken
naar de naakte, de hongerige en de zieke,
de gevangene, de argeloze.
Zij zullen ons aanvallen,
proberen te vernietigen,
maar het zal niet gaan
zoals zij denken.
In heel het oosten klinkt de roep.
De roep tot heil en recht
de roep van al die uitgestrooide mensen
samengeklonterd in hun kerken.
Hun roep klinkt door en door
tot in het westen, net als ooit.
Je gelooft het niet
je durft niet eens te kijken,
God, zegen hen, ons, Uw
handen zijn wij Heer, tot zegen, Amen.
tekst: Feije Duim, Kerk in Actie