Gemeente van onze Heer Jezus Christus,
Lieve jongeren,
Daar ga je dan. Nog even kijk je om naar je vertrouwde basisschool, nog een keer zwaaien en dan wandel je zo maar weg, vakantie, heerlijk.
Deze vakantie koop je stapels schriften, een hippe rugzak en blader je door al die nieuwe boeken van je middelbare school. Een spannende tijd breekt aan. Zou het leuk zijn, straks op je nieuwe school? Pas je een beetje in je nieuwe klas? Zijn er aardige kinderen? Ik kan me de knoop in mijn buik nog goed herinneren die ik voelde bij mijn eerste middelbare schooldag. Ik denk dat heel wat van de mensen die hier in de kerk zitten dat gevoel nog terug kunnen halen. Het is superleuk om naar de middelbare school te gaan, maar ook bet een beetje spannend en dat mag ook.
Elke nieuwe tijd in je leven is ontzettend leuk, maar tegelijkertijd ook spannend. Dat geldt niet alleen voor de jongeren van groep 8 vandaag, maar voor ons allemaal. Een nieuwe opleiding, een andere baan, verhuizen, samen verder of juist weer alleen, kinderen krijgen of uitzwaaien, met pensioen gaan, ouder worden, het zijn elke keer weer drempels die je moet nemen.
Ik besteed kort aandacht aan wat het verhaal kan betekenen voor wie een drempel overgaat en richt me daarna nog even tot de jongeren en hun ouders.
Waarom staan die stenen daar? Ieder kind zal het telkens weer vragen en iedere ouder zal het verhaal vertellen. Het verhaal van slaven die wegtrokken uit Egypte, die jaren in de woestijn verbleven en die nu op het punt staan een nieuw land in te trekken. Eigenlijk is het zo’n moment waarop je nog even terug kijkt om met wat je hebt geleerd verder te gaan op de weg.
Ik hoor de mensen uit het Bijbelverhaal het tegen elkaar zeggen: Weet je nog hoe er water stroomde uit de rots, hoe we elke dag brood uit de hemel kregen? Weet je nog hoe moeilijk het was om te wennen aan onze vrijheid? Hoe lang het duurde voor we eindelijk hier waren? We zetten twaalf stenen neer. Stenen om bij te vertellen. Zodat we nooit vergeten hoe het was in Egypte, in de woestijn, maar vooral zodat we niet vergeten dat God onze reisgenoot was. Hij liet ons niet in de steek onderweg. We liepen door het water heen en verdronken niet. In de bijbel staat dat water voor alles wat je bang maakt, voor waar je tegenop ziet. Bij elke drempel werden we geholpen. Dat geeft moed voor de weg die voor ons ligt. Ook al moet je soms door onbekend gebied, je gaat niet alleen.
Lieve jongeren,
Vandaag stappen jullie over de drempel van de kindernevendienst naar church4you. Een nieuwe periode breekt aan. Misschien vind je het heel spannend, misschien heb je er vooral heel veel zin in. Vanaf vandaag gaan jullie steeds meer je eigen weg zoeken en daar zijn we trots op. Vergeet niet dat er altijd mensen om jullie heen staan. Natuurlijk je ouders en familie, maar ook wij hier in de kerk. We vertelden jullie in de afgelopen jaren de bijbelverhalen en probeerden jullie te helpen als je vragen had over God. We hebben jullie willen laten delen in het vertrouwen dat God met mensen meereist, ook als ze over allerlei drempels heen moeten, ook als het moeilijk is. We willen er voor jullie zijn, als je vragen hebt, boos bent of verdrietig, maar ook als je blij en vrolijk binnen komt lopen. Een dingetje moet ik nog wel aan jullie vragen: Willen jullie een beetje geduldig zijn met jullie ouders? Ze willen zo graag goed voor jullie zorgen en dan lijkt het wel eens of ze alles voor je willen regelen. Het liefst gaan ze stiekem mee op de bagagedrager van je nieuwe, grote fiets. Vergeef het hen maar, ze bedoelen het goed, maar loslaten is best moeilijk voor ouders en jullie worden sneller groot dan dat zij los kunnen laten. Vergeet ook niet hen je vragen te stellen en hen te laten delen in je leven, want hun levenservaring kan best nuttig zijn. De fouten die zij al gemaakt hebben hoef je niet allemaal ook zelf te maken.
Lieve ouders,
Daar gaan ze dan. Stapels raadgevingen in hun nieuwe rugzak, alleen op pad. Wat is het moeilijk om op je handen te zitten, om niet alle valkuilen van te voren al op te vullen. Loslaten is misschien wel het moeilijkste dat er is voor een ouder. Maar toch. Ze kunnen het, ze hebben ruimte nodig, om het leven te ontdekken, om zichzelf te ontdekken. Als ouders aan de zijlijn kun je nog heel wat doen. Juichen, aanmoedigen, pleisters plakken, hard lachen om wat fout gaat, verhalen vertellen, je leven en vertrouwen met hen delen. Wees bereid je door je kinderen uit te laten horen, kwetsbaar te zijn, te vertellen wat echt belangrijk voor je is. En vergeet niet zo nu en dan gewoon te zeggen wat je wil, waar je aan denkt, waar je bang voor bent. Deel je vertrouwen met hen en je twijfel, laat hen zien wat belangrijk voor je is, waar je kracht uit put, wat je gaande houdt. En vergeet niet ook plezier met elkaar te hebben in deze tijd.
Lieve gemeente,
Elke keer weer nemen we drempels in ons leven. De grondtoon die daarbij mag klinken is dat God met ons gaat, onze reisgenoot is. Onderweg kunnen we er voor elkaar zijn, elkaar verder helpen, uitdagen, prikkelen en troosten, elkaar de verhalen vertellen. Verhalen van een toekomst die baan breekt, verhalen van een God die meereist en een trouwe bondgenoot blijkt te zijn. Als elkaars reisgenoten, vrolijk verder op de weg.
Amen.