Musicalpreek op zondag 14 april door ds. Antoinette van der Wel

Dit bericht is verlopen op 2019-06-15

Gemeente van onze Heer Jezus Christus,

 

Voor alles is er een tijd,

Een beurt, moment, gelegenheid,

Tijd en ruimte als een geschenk uit de hemel.

 

Een tijd om te koesteren en te bewaren, maar ook een tijd om los te laten, om je handen te ontspannen. Een tijd om een pakhuis te bouwen en een tijd om een tuin aan te leggen. Een tijd om je ernstig te bezinnen en een tijd om vrolijk te feesten en te lachen. Een tijd om verdriet en pijn te dragen en een tijd om het los te laten, om te genieten van het zoete licht.

 

Een tijd om te juichen aan de kant van de weg en een tijd om tot je eigen schrik te bemerken dat je er het zwijgen toe doet. Een tijd van trouw en een tijd van verraad. Wat is het toch bijzonder hoe in de bijbel mensen scherp en eerlijk worden getekend. Enerzijds in hun verlangen trouw aan hun dromen en geloof een spoor te trekken, anderzijds in hun angst om zelf verloren te gaan.

 

De musical werd geboren uit de oprechte vraag: heeft de kerk zijn langste tijd gehad? Worden we zo langzamerhand een bijbels openluchtmuseum met te weinig bezoekers? Is het christelijk geloof een overblijfsel uit voorbije eeuwen en zal het een stille dood sterven? Is er toekomst voor de kerk? Of zijn de verhalen uit de bijbel klaar om weggezet te worden in het museum? Voldoende doorverteld en eindeloos bepreekt? Het is tijd om ze veilig op te bergen voor wie na ons komt. We bouwen een stevig pakhuis en brengen de verhalen erin onder, misschien wel met een interactief schermpje erbij, klaar om bewaard te worden. We koesteren wat ons lief is en geven het door zoals we het zelf hebben geleerd.

 

Doen we daar God en geloof recht mee? Of gaat het toch ergens anders om in de bijbel? Zijn de verhalen niet van meet af aan bedoeld om doorverteld te worden, om onderweg te worden gedeeld, om levendig te worden doorgegeven aan de volgende generatie. Zijn ze niet bedoeld als spiegels voor steeds weer nieuwe mensen? Een spiegel die ons uitdaagt naar elkaar te luisteren, elkaar in de ogen te zien, anders te kijken dan gemiddeld. Durven we erop te vertrouwen dat ze sterk genoeg zijn om generatie na generatie opnieuw mensen aan te raken en in beweging te zetten? Verhalen die mensen uitdagen te blijven vragen en zoeken naar wat echt belangrijk voor ons is. Zijn we dapper genoeg om een tuin te planten als de wereld lijkt te vergaan? Durven we te vertrouwen dat God niet verdwijnt als we er het zwijgen toe doen? Dat hij niet dood is als we hem niet meer ter sprake zouden brengen? Misschien moeten we leren om te ontspannen en opnieuw te vertrouwen dat God zijn spoor trekt door de tijden en mensen aanraakt en in beweging zet.

Het merkwaardige is dat de wisseling van de tijden, al generaties lang en wereldwijd, bij het leven hoort. Steeds weer hebben mensen gevraagd, gesmeekt en gezocht naar God in dit alles. Vinden we sporen van de Eeuwige in onze gelukkige dagen? Of misschien juist in de dagen van rouw en verdriet? Of zeggen we uiteindelijk: God is het die de tijden draagt, de grond onder onze voeten. Maar wat kunnen we ons daar bij voorstellen? 

Ik denk dat we hierbij alleen in beelden kunnen spreken. Beelden van verwondering, hoe je gedragen werd toen het leven pijn deed, over hoe je op een dag weer het licht kon verdragen na lange eenzame nachten, over hoe je vreugde een extra dimensie van verwondering kreeg. Is het dat niet dat ons in de bijbelverhalen wordt verteld, over hoe mensen met vallen en opstaan een spoor van God vonden, die hun leven draagt, die ons zoekt als we dreigen te verzinken in ons verdriet, die ons in een ander mens weet aan te raken?

 

In de komende week vertellen we weer over die ene, die trouw aan zijn God, stil een weg van lijden ging. Bij een oppervlakkige blik lijkt het een mislukte missie te zijn. Geen omvergeworpen wereldrijk, geen nieuwe tijd die aanbreekt, geen sterke koning op de troon, een verloren strijd. Een man onschuldig vermoord. Maar toch, elk jaar weer laten we ons raken door deze weerloze man, met een kruis, die zacht zijn weg vervolgt. Een verhaal dat generaties aan elkaar is doorverteld. Al lijkt soms alles verloren te gaan, alleen nog goed genoeg om in een museum te bewaren, toch is er altijd ook weer een verhaal over hoe een druppel een steen uitholt, over hoe een verhaal mensen de kracht geeft om op te staan, hun boeltje bij elkaar te pakken en weer verder te gaan. Altijd weer dat koppige vertrouwen dat met de dood niet het laatste woord is gezegd, dat er altijd weer licht doorbreekt, ook in de meest duistere nacht, dat er een moment komt waarop je ademhaalt en een nieuwe dag begroet. De tuin bloeit, water stroomt zachtjes naar de zee, een kei ligt glad geslepen in haar bedding en we horen een stem, die ons bij name noemt. In de bloembol ligt immers de krokus verborgen.

Elke stilte kent zijn zingen,

zoekt een woord en melodie,

ieder duister wacht een morgen,

in dat licht is alles nieuw.

 

Open de deuren van het pakhuis, laat de verhalen rondzingen, open je handen, ontspan, de Eeuwige laat het werk van zijn handen niet los, de tuin gaat weer bloeien, zijn kerk gaat niet verloren. Luister maar…..

Amen.