Hoe verder?

Dit bericht is verlopen op 2020-07-07

Na de eerste weken van intelligente lockdown – bestaat daar geen goed Nederlands woord voor –merk ik bij mezelf dat ik na ga denken over de toekomst. Dit virus zal ooit een keer onder controle zijn en er komt een moment dat het leven weer zijn gewone gang herneemt. Ik ben nog lang niet bereid te gaan spreken over een nieuw normaal, zonder handen geven en op 1,5 meter afstand. Doe mij het oude normaal maar, van hartelijk handen schudden, van schouderklopjes en van de ‘koppen bij elkaar steken’. Maar eerlijk is eerlijk, daar tussenin zal in ieder geval een periode van voorzichtigheid en nuchterheid geboden zijn. Wat betekent dat voor ons als kerk? 

We leven in een samenleving waar mensen steeds vaker hun geloof bij elkaar shoppen. De mogelijkheden daartoe zijn geweldig. Door onze mobiliteit en de online mogelijkheden is geen kerk te ver of je kunt er binnen kijken. Het heeft in de afgelopen jaren gezorgd voor een meer ‘vloeibare’ vorm van kerk zijn. Mensen verbinden zich tijdelijk aan een gemeenschap en niet perse zoals vroeger voor het gehele leven. Wat betekent dat voor ons kerk-zijn vandaag en in de toekomst? Wat betekent deze periode van gesloten kerkdeuren voor de toekomst?  Het is een vraag die me al geruime tijd bezig houdt en waar ik nog geen antwoord op heb gevonden.

In de afgelopen weken zijn we in snel tempo verder gedigitaliseerd en misschien daardoor nog wat meer vloeibaar geworden. We leerden online vergaderen, we filmden het ochtendgebed, we spraken elkaar vooral via beeldschermen of van op een afstandje. Hier en daar vroeg ik al wat rond: wat mis je nu we niet bij elkaar kunnen zijn? Hoe is het om zo kerk te zijn? 

Wat opvalt in de reacties is het gemis van de ontmoeting. Een gemis dat in alle generaties een rol speelt. Beeldschermen, kerkdiensten als een keuze waarop je afstemt, blijken dus niet voldoende te zijn om je een gevoel van gemeenschap te geven. Je mist iets fundamenteels. Maar wat is dat eigenlijk?

Zit daar misschien een zaadje voor de toekomst? De kerk als gemeenschap, de plaats waar je je verbonden voelt met anderen die je niet zelf hebt uitgekozen. De plaats waar je leert voor anderen te kiezen, waar je een boodschap hoort die misschien niet heel populair is, maar wel over de kern van het mens-zijn gaat. Ergens een plek waar de verhalen worden verteld, waar je hoort over een God die kiest voor de kwetsbaren, die zich laat kennen in een weerloze gekruisigde, die mensen uitnodigt liefdevol en dienend te leven. Hoe verder? Die uitdaging mogen we samen gestalte geven. 

Ds. Antoinette van der Wel