Gemeente van onze Heer Jezus Christus,
Nog maar net bevrijd uit de slavernij, begint het volk al weer te morren. Wat is dat toch? Wat zegt men ook al weer over vertrouwen? Het komt te voet en gaat te paard? Volgens mij is dat precies wat hier aan de hand is. Na een lange periode van onderdrukking lonkt de vrijheid, maar het vertrouwen is nog lang niet opgebouwd. Wie zegt dat het goed gaat hier in de woestijn? Bevrijding uit de slavernij is geen sprookje, alsof met een zwaai van de toverstaf opeens alles geweldig is! Het leven in vrijheid is geen rozengeur en maneschijn. Het is omgaan met de realiteit zoals die zich op dat moment aan je voordoet.
Daar in de woestijn moeten ze leren op de Eeuwige te vertrouwen en dat blijkt allesbehalve eenvoudig als je maag knort van de honger, als het zand overal tussen je kleren kruipt en je verder sloft zonder dat je precies weet waar je uitkomt.
Het is als de leerlingen. Ze hebben de berichten over Jezus’ opstanding gehoord, maar vertrouwen hun oren niet. Ze zitten angstig bij elkaar, de deuren stevig dicht. Zo kan ons niets gebeuren. Of misschien juist toch wel!
Wat is angst toch een raar ding. Het maakt dat mensen zich terug trekken op hun eigen eilanden en geen contact meer lijken te maken met anderen. Totaal gericht op je eigen knorrende maag of je eigen zorgen. Gelukkig weten we amper wat honger is, maar angst kennen we wel. Angst voor een virus dat onzichtbaar is, angst voor de weken die voor ons liggen, angst voor kwetsbare mensen in onze omgeving, angst voor verlies van werk, angst voor de stilte en het alleen zijn…
Vertrouwen moet je leren. En je leert het in de woestijn! Daar leer je dag per dag te aanvaarden wat er op je weg komt, daar blijk je sterker dan je dacht. Maar bovenal daar laat de Eeuwige zich zien, daar valt het brood uit de hemel! Prachtig actueel vind ik het, dat ze niet mogen hamsteren. Je neemt genoeg voor deze dag, want ook morgen wordt er voor je gezorgd. Dat is leren leven van vertrouwen. Die leerschool duurt in de bijbel 40 jaar, een generatie lang, moeten ze leren wat vertrouwen is. Dat krijg je dus niet op een achtermiddag voor elkaar. Een leven lang leren, een leven lang oefenen op vertrouwen.
Zou dat geloven zijn? Een leven lang oefenen in vertrouwen? Elke dag opnieuw beginnen met voornemen de woestijn onder ogen te zien en te vertrouwen dat ook daar een begaanbare weg is?
Uit de twee lezingen van vanmorgen blijkt dat we worden gezocht en gevonden. God komt ons tegemoet, Jezus komt door gesloten deuren. Te midden van onze angst en zorgen worden we opgezocht. Gaandeweg mag het vertrouwen groeien dat we nergens van God verlaten zijn. In deze dagen waarin onze wereld ondersteboven lijkt te zijn gekeerd en er weinig vertrouwds is te vinden, mag dat een troost en een bemoediging zijn. Angst en zorgen mogen er zijn, maar hoeven ons niet te overspoelen. Ook al verstoppen we ons achter gesloten deuren, ook al lijkt ons leven verdacht veel op de woestijntocht, elke dag weer mogen we opnieuw beginnen met ons leren leven in vertrouwen. En als we goed kijken blijkt er heel wat manna te vinden te zijn om ons heen. Voldoende om deze dag te leven. Ooit zij iemand van u tegen mij: ik vind troost in het ‘dag aan dag draagt Hij ons’[1]. Ik moest er bij de teksten voor deze week aan denken. Per dag verder gaan, vertrouwen dat wij ook op deze dag gedragen worden, dat de weg begaanbaar is.
Zo mogen we deze dagen leven, vertrouwend dat deze dag gedragen wordt door Gods liefde. Vertrouwen dat er voldoende voedsel is om deze dag te leven, vertrouwen dat in onze angst we niet alleen zijn, maar worden opgezocht. Zo gaan we onze weg, deze dag en alle dagen die nog komen, we zijn geborgen in Gods liefde. Ik vind dit vertrouwen zo prachtig verwoord in het lied van Willem Barnard:
Gods goedheid is te groot
voor het geluk alleen
zij gaat in alle nood,
door heel het leven heen.
Ons leven geborgen in Gods goedheid, dat geeft ruimte om deze dag te vieren als een geschenk uit zijn hand. In die goedheid zijn we veilig.
Amen.
[1] Psalm 68,20